Op zaterdag 25 februari vieren we de vierde editie van de internationale Moedertaaldag op het Moorkensplein te Borgerhout.
11u00: Taal en cultuur onder vuur
Een boeiend panelgesprek over het thuis spreken van je moedertaal, de decreetwijziging in het socio-culturele veld die voorlopig werd tegengehouden en de besparingsplannen van de Antwerpse projectsubsidies.
Panelleden
Charissa Parassiadis (Slongs – Trop is te veel)
Karim Zahidi (voorzitter Masereelfonds)
Badra Djat (voorzitter Voem)
Moderator: Tom Cools (Vermeylenfonds)
13u00: Ceremonie
14u00 – 16u00: optredens
12u00 – 17u00: Taalmarkt
Debat ‘Taal en cultuur onder vuur’
In 2019 was het de intentie van de regering-Jambon via een snelle decreetswijziging en zonder enige dialoog het socio-culturele veld drastisch te veranderen.
“De zogezegd segregerende organisaties moesten eruit”
Organisaties die niet zouden kunnen aantonen dat ze zich niet terugplooien op etnisch-culturele afkomst en zo segregatie in de hand werken’ zouden niet meer gesubsidieerd worden. Gelukkig kon de decreetwijziging op het laatste moment, dank zij het nodige protest vanuit de sector tegengehouden worden.
Vraag is voor hoelang nog. Dat deze poging tot decreetwijziging in de geest ligt van het Vlaamse regeerakkoord is duidelijk. Wat nagestreefd wordt is ‘een collectief gedeelde identiteit gebaseerd op een gemeenschappelijke sokkel van waarden en fundamentele rechten en vrijheden’, oftewel etnisch-culturele eenheidsworst in plaats van een verrijkende diversiteit. Gedaan dus met gesubsidieerde vrijheid voor mondige tegenstemmen, of niet?
Volledig in de geest van het regeerakkoord was ook de reactie van minister Weyts begin 2023 op het nieuws dat 13 procent van de kleuters in de derde kleuterklas ondermaats scoort voor Nederlands, met grote regionale verschillen, waarbij vooral kleuters uit grote steden onder het gemiddelde scoren.
Minister Weyts liet zich van zijn meest repressieve kant zien: ‘We moeten nadenken over mogelijkheden om in te grijpen als ouders manifest de ouderlijke verantwoordelijkheid ontlopen, bijvoorbeeld over ingrepen in het groeipakket of in premies van de overheid.’
De reacties van armoede- en onderwijsexperts op dit voorstel waren vernietigend, maar ondertussen had deze aanval op de thuistalen toch maar mooi alle media gehaald.
Ook op lokaal vlak rommelt het. Toen het Antwerps stadsbestuur eind vorig jaar haar besparingsplannen aankondigde, bleek dit vooral nefast voor de stedelijke projectsubsidies voor cultuur. Wederom volgde een storm van protest. Jonge kunstenaars die plots in de kou kwamen te staan, konden zich optrekken aan de hartverwarmende steun van heel wat gevestigde waarden uit de cultuursector. Maar ook hier, wat levert al dat protest op? Hoe moet het verder?